Probablemente, a primeira vez que un neno ou unha nena demandan que lle deixen usar un teléfono móbil, unha tablet, unha consola ou mesmo que lle poñan algo na televisión, non saiban realmente por que o queren: só queiran algo co que vén aos adultos do seu arredor interactuar constantemente. É difícil ensinar algo sobre o que aínda estás a aprender, mais ese reto é o noso presente. “Non esquezamos que o desafío non é tecnolóxico, senón ético. E da ética é do que, en última instancia, sempre se debera ocupar a educación”, escribiu Ricardo Fandiño Pascual, doutor e psicólogo clínico.
“Hai que ampliar a mirada sobre o tema. Moitas veces nos quedamos centrados, cegados, na idea dos móbiles sen ver que a cuestión está no cambio de era, diría incluso no cambio civilizatorio que supuxo a emerxencia de internet nos últimos vinte anos ata o punto de que efectivamente os rapaces de hoxe medran, se desenvolven, se relacionan e constrúen a súa identidade dun xeito e cunhas circunstancias diferentes a como se facía tres décadas atrás porque hai unha nova dimensión de acceso á información, de comunicación, de relación que é internet, e eles están permanentemente aí, atravesados por esa realidade. Co cal, unha idea central é que temos que educalos nesa nova dimensión e as persoas adultas temos que estar implicadas, tanto nas familias como nas escolas. Non podemos deixar que sexa o propio internet quen ensine aos cativos a usar internet”, defende en conversa con Praza.gal Ricardo Fandiño, coordinador xeral de ASEIA, a Asociación para a Saúde Emocional na Infancia e a Adolescencia.
